Nederland verkwanselt vruchtbare grond

Nederland moet meer natuur krijgen en er moeten 1 miljoen huizen worden gebouwd. De Haagse grondhonger zal de komende jaren daardoor nog meer landbouwgrond verorberen. En niet alleen de politiek, ook groene influencers, zoals weerman Reinier van den Berg, pleiten via petities voor meer natuur. Hoe sympathiek het ook klinkt, er wordt totaal voorbij gegaan aan één van de belangrijkste opgaven voor de komende decennia: zorgen voor voedselzekerheid.

Nederland kent al sinds het begin van de twintigste eeuw geen hongersnood meer door plantziektes of plagen. In ons land liggen de schappen elke dag propvol met voedsel. Er is hier zoveel voedsel, dat we zelfs voedsel weggooien. In die luxe en welvaart denken wij het ons te kunnen permitteren om vruchtbare landbouwgrond op te offeren voor gecreëerde (wens)natuur, huizen, industrie, datacenters en mega-zonneparken.

Voedselvoorraad

Is het dus wel zo sympathiek om meer wensnatuur aan te leggen? Voor de biodiversiteit: ja. Voor de voedselzekerheid: nee. Door hier aangelegde natuur boven voedselproductie te stellen, steken we een middelvinger op naar de landen waar voedsel niet vanzelfsprekend is. Nog los van het feit dat boerennatuur ook natuur is maar die waardering niet krijgt van de groene denkers, heeft de wereld een voedselvoorraad van slechts elf weken. Er hoeft maar één plaag of plantziekte te komen en er dreigt hongersnood in grote delen van de wereld. In Nederland gaan we intussen de meest vruchtbare grond ter wereld opofferen voor alles wat niet met voedsel te maken heeft.

Ons landbouwareaal wordt steeds kleiner. In 2019 verdween er opnieuw 6.100 hectare landbouwgrond. Elke dag verdwijnt er in Nederland 16 hectare vruchtbare landbouwgrond, heeft het CBS berekend. Zullen we dat even zeggen tegen mensen op het platteland in Afrika en Azië, die elke dag moeten knokken om eten op tafel te krijgen en jaarlijks te maken hebben met misoogsten door plantziektes, droogte of insectenplagen? Zij hebben daar niet de vruchtbare delta die wij in Nederland hebben. Ze zouden ons voor gek verklaren als ze horen dat wij vruchtbare grond opofferen voor wensnatuur.

De feiten

Nog even een paar feiten voor mensen die denken dat het niet zo erg is om vruchtbare landbouwgrond op te offeren voor wensnatuur, industrie, mega-zonneparken, datacenters en huizen. Drie procent (!) van onze aardbol is geschikt als landbouwgrond. In 1950 waren er 2,5 miljard mensen. Per persoon was er toen een halve hectare landbouwgrond beschikbaar. In 2050 zijn er 9 miljard mensen. Per persoon is er dan nog maar 0.17 ha landbouwgrond beschikbaar. Terwijl door de stijgende welvaart en de groeiende wereldbevolking de productiviteit van de landbouw tot 2050 met 60 procent moet stijgen, verkwanselen wij onze vruchtbare gronden.

In plaats van onze vruchtbare grond op te offeren, moeten we nog efficiënter land en grondstoffen gaan gebruiken. Elke 20 jaar verdubbelt namelijk het aantal personen dat voor voedsel afhankelijk is van één boer of tuinder. Het Rode Kruis opende onlangs giro 5125 om honger te bestrijden. Het aantal mensen met honger is eind 2021 opgelopen tot 820 miljoen. En wat doen we in Nederland? Vruchtbare grond inruilen voor natuur, huizen, industrie, datacenters en mega-zonneparken.

Het is van de zotte dat wij, met zo’n grote opgave voor voedselzekerheid, als Nederlanders met droge ogen moeten gaan vertellen aan landen waar niet elke dag eten op tafel staat, dat wij vruchtbare landbouwgrond opofferen. En nee, Nederland hoeft de wereld niet te voeden. Nederland kan wel hélpen de wereld te voeden. Die plicht hebben we, als land met de meest vruchtbare delta ter wereld en met de meest efficiënte voedselmakers ter wereld. Iedereen die pleit voor meer aangelegde natuur, zou dáár eens over moeten nadenken.