‘Wie het water deert, die het water keert’

‘’Wie het water deert, die het water keert’’.

Dit was het motto als het ging over het dijkonderhoud in aanloop naar de Watersnoodramp.

Het zijn de jaren na de Tweede Wereldoorlog, en Nederland is volop bezig met de wederopbouw. Nieuwe woningen werden gebouwd en wegen werden aangelegd. Aandacht voor dijkversterking was er minder. Na de aanleg van de Afsluitdijk heerste sowieso het sentiment dat wij de strijd met het water gewonnen hadden.

Wie het water deert, die het water keert. Mensen die de dijken nodig hadden voor bescherming, moesten zelf zorgen voor versterking. Toch was al vanaf de jaren 20 bekend dat de dijken langs de kust te laag en te zwak waren.

Op 1 februari 1953, vandaag precies 70 jaar geleden, werd dit op catastrofale wijze duidelijk. Een noordwesterstorm bereikte Nederland in de nacht van 31 januari op 1 februari. Onze dijken waren niet opgewassen tegen de stormvloed en begaven het waardoor Zeeland, delen van Zuid-Holland en West-Brabant onder water liepen. de schade was enorm. 200.000 hectare aan grond kwam onder water te staan, 4500 woningen verwoest, tienduizenden dieren verdronken en ongeveer 100.000 mensen verloren bezittingen. 1836 mensen overleefde de ramp niet. Deze horrornacht werd een van de ergste natuurrampen waar wij als land ooit mee te maken hebben gehad.

De Watersnoodramp heeft vandaag de dag nog veel impact op nabestaanden en overlevenden. De herinneringen van toen zijn nog springlevend bij families en gemeenschappen die zwaar waren getroffen. Verschillende begraafplaatsen en monumenten, zoals in Oude-Tonge herinneren ons hieraan.

De ramp schudde ons wakker uit een roes; de strijd met het water is nooit helemaal gewonnen. Wie het water deert, die het water keert is geen motto wat ons kan beschermen tegen de grilligheid van de natuur. Want uiteindelijk kan het water ons allemaal deren. 1836 slachtoffers en hun nabestaanden zijn daar de getuigen van.