Paardensport onder vuur!

Een verbod op paardrijden als sport en liefhebberij? Dat lijkt de grote wens van een kleine, radicale groep mensen die zich natuur- of dierenliefhebber noemen. Het online magazine Nieuws.horse publiceerde onlangs een verslag van een lezing die Klaas Dijkstra gaf aan de leden van de Verenigde Sportpaardenhandel Nederland. Hij wees de paardenwereld op de kracht van organisaties die op een andere manier naar paarden kijken dan de pakweg 450.000 mensen die weleens paardrijden. En op het veranderende speelveld, waarin steeds meer instanties op nationaal, provinciaal en gemeentelijk niveau zich negatief uitlaten over al lang bestaande gebruiken. Waarvan de paardensport en de sportvisserij er maar enkele zijn.

Bijna altijd zijn paardenliefhebbers mensen die een heerlijke hobby hebben in de omgang met hun paard, in de verzorging en in het rijden of mennen. Zoals dat sinds de omvorming van het landbouwpaard naar een breed inzetbaar paard voor de recreatie al decennia gebeurt. Bijna altijd zijn het ook gepassioneerde mensen die er druk mee zijn, er veel tijd, moeite en ook geld insteken. Paardenliefhebbers willen niet bezig zijn met een tegengeluid om zich te verweren. Toch worden ze daartoe in toenemende mate wel gedwongen omdat opponenten daar fulltime mee bezig zijn.

Het grote nadeel van de paardensport is echter de enorme verdeeldheid in combinatie met die concentratie op de eigen activiteiten. De KNHS, in 2002 opgericht als fusie van 17 verschillende organisaties, is met zo’n 140.000 leden de grootste organisatie. Dan blijven er nog ruim 300.000 paardenmensen over, ongebonden en verdeeld over allerlei stamboeken, verenigingen, etc. Voor elke activiteit in die paardenwereld is er wel een organisatie te vinden. Het grootste aantal paardenliefhebbers is ongebonden, heeft bijvoorbeeld de paarden aan huis en rijdt heerlijk voor de ontspanning een rondje in het bos.

Tegelijkertijd weet die paardenwereld onvoldoende de krachten te bundelen om op een gezamenlijke manier te acteren die ook maar in de buurt kan komen van de kracht van dierenrechtenorganisaties. Individuele organisaties concentreren zich op de activiteiten waarvoor ze ooit zijn opgericht en weten geen kracht te ontwikkelen als het gaat om nieuwe uitdagingen. De paardenwereld weet ook geen gezamenlijke vuist te maken als het gaat om budgetten die nou eenmaal nodig zijn om tactieken uit te voeren, zoals clubs als Dier & Recht, Wakker Dier, Animal Rights, de Dierenbescherming en de Partij voor de Dieren die wel onophoudelijk op het toneel brengen.

De SRR (Stichting Rijvaardigheidsbewijs Ruiter en menner), in 1974 opgericht door onder andere Telegraaf-journalist Hans van der Kolk, heeft recent de strategie gewijzigd. Niet langer heeft de verkeersdeelname de grootste prioriteit in de opleiding voor het ruiter- en menbewijs. Dierenwelzijn is waar het vooral om gaat. Een bewijs, zodat iedere ruiter, amazone of menner aan kan tonen opgeleid te zijn als het gaat om het omgaan met, het houden en het rijden of mennen van paarden. Bij een nieuwe strategie horen vernieuwde eisen voor de examens, nieuwe samenwerkingsverbanden met alle organisaties in de paardenwereld en vertrouwen winnen bij ongebonden paardensporters. Daar wordt nu aan gewerkt.

Want er moet wat gebeuren, anders kon Klaas Dijkstra wel eens gelijk gaan krijgen. Life is what happens to you while you’re busy making other plans, zeggen ze dan. Die anderen waren al heel ver met het maken van hun plannen, ze hebben gewoon een voorsprong van 20 jaar, en met het ontnemen van de hobby van honderdduizenden. Gelukkig kunnen we op 22 november weer naar de stembus. En hebben we de kans om te kiezen voor een partij die het gezonde verstand vooropstelt!

Ingezonden brief door:
Bert van Wanrooij